اي ستاره ها که از جهان دور
چشمتان به چشم بي فروغ ماست!
نامي از زمين و از بشر شنيده ايد؟
در ميان آبي زلال آسمان
موج دود و خون و آتشي نديده ايد؟

اين غبار محنتي که در دل فضاست
اين ديار وحشتي که در فضا رهاست
اين سراي ظلمتي که آشيان ماست
در پي تباهي شماست!

گوشتان اگر به ناله ي من آشناست
از سفينه اي که ميرود به سوي ماه
از مسافري که مي رسد زگرد راه
از زمين فتنه گر حذر کنيد
پاي اين بشر اگر به آسمان رسد
روزگارتان چو روزگار ما سياست.

اي ستاره اي که پيش ديده ي مني!
باورت نمي شود که در زمين
هر کجا به هر که مي رسي
خنجري ميان مشت خود نهفته است
پشت هر شکوفه ي تبسمي
خار جانگزاي حيله اي شکفته است

من آپم وقت كردين بياين