سلام
دلم گرفت خواستم جاي خالي مادر رو براي خودم پور کنم تو گوگل سرچ کردم اين وبلاگ رو ديدم خوشم اومد اما حالا که تو گفتي يک جمله از من بگير
((داستان در باره يک غروبه که من قدر خيلي چيزايي که داشتمو نميدونستم فهميدم: وقت&مادر &سرعت زمان&بازنگشتن زمان&ثانيه&حسرت&بي کسي و هزاران چيزه ديگر که حوصله اش رو ندارم.
خلاصه در اين غروب نحس در يک بيمارستان نحس به من يک پرستار بدخبر يک خبر بد داد اونم اينکه مادرت امشب ميميره.
قبل از اين خبر وقت داشت به کندي ميگزشت انگار عقربه دوست نداشد بره واي چيشد؟اين خبرو که فهميدم عقربه بيدار شد! اره! عقربه بيدار شد يادش اومده که بايد جاي اون روزهايي که خوابيد بود بايد بدو .اره توي عمر پر از جاهليتم تا حالا عقربه رو نديدم به اين سرعت کار کنه انگار عقربه با من لج بودو ميخواست به خط پايان برسه
حال عقربه رو ول کنيم ميرسيم به آغوش مادر که عمري نميفهميدم چيه !حال که ميدونستم مدتي ديگه از دستش ميديدم بايستي از پشت شيشه مادرمو ميديدم حتي اجازه بوسيدن دست بي جونشو نداشتم! مني که مادرم وقتي باهام حرف ميزد ارزش کلامشو نميدونستم آرزوم شده بود شنيدن صداش!مني که ارزش وجودشو که چون شمع ميسوختو به زندگيم نور ميداد را نميدونستم وقتي فهميدم که ديدم نور زندگيم انقدر کم شده که فکر کردم ديگه جايي به اين تاريکي براي ماندن خوب نيست! اره آرزوي مرگ در شرايطي که من بودم بهترين فکر بود اما غافل از آن که تصميم گيرنده کسي ديگست و فقط گل ميچينه نه خار