به نام خدای مادر

سلام مامان.

امروز اومدم باهات حرف بزنم و کمی باهات درد و دل کنم و از نبودنت بگم که چقدر داره عذابم میده.

مامان،امروز چیزی حدود 1172 روز هستش که تو رو ندارم،آغوش گرم و پر از مهر و محبتت رو ندارم،نگاه محبت آمیز و عاشقانه ت رو ندارم،دستاتو ندارم.
من که یک لحظه نمی دیدمت دیونه میشدم و لحظه ها رو برای دوباره دیدنت می شماردم حالا 1172 روز هستش که ندیدمت،آره مامان توی خوابم میای پیشم ولی مامانم خیلی وقته دستاتو نبوسیدم،خیلی وقته سر روی زانوت نزاشتم و نوازشم نکردی،خیلی وقته آغوشتو حس نکردم،خیلی وقته باهام درد و دل نکردی و منم باهات درد و دل نکردم،خیلی وقته ..............

از نگاه هایی که می خوان بهم بفهمونن که تو رو ندارم بدم میاد،اونا نمی دونن که من تو رو دارم ولی فقط جسمتو ندارم،احساست میکنم ولی اونا نمیدونن.
مامان ،خیلی دلم برات تنگ شده.
مامان جونم،برای همه دعا کن و آخر آخر آخر برای من دعا کن.

       


    

مادر! رایحه دل انگیز وجودت، مرا تا عمق حیات به سرزمین نور، به وادی سحر، به دیار شکفتن و بلوغ، و به دیار حضور و سرور پیش می برد. با نگاهی به چهره زیبایت، منزلْ منزلِ عمرم را که به خاطر می آورم، تو را می بینم که کردارت همه مزین به مضامین هستی بخش است.

 ای فرشته امید و آرزو! درامتداد نگاه پر فروغت، عطوفت و مهربانی معنا می شود که در حقیقت از مهربانی خدا رنگ و بو گرفته است.

مادر! خاطره های لطیف دستانت، یادگار همیشه جاری در احساس من است و نقش تو در قالب خاطره ام، همیشه جاودان خواهد بود. مادر، ای عصاره فداکاری ها و ای اسطوره عشق! تمام گل های سپید باغستان را به پایت می ریزم تا بر چشم هایم قد بگذاری.